wangden

— Раман «Мова» быў напісаны як папярэджаньне. Ён быў напісаны дзеля таго, каб будучыня, якая там апісана, ніколі не адбылася. Тое, што цяпер адбываецца з культурнымі імпрэзамі, зь любой дзеяй, якая мае прыкметы беларускасьці, — гэта ажыцьцяўленьне сцэнару, апісанага ў «Мове». І роля Кітаю ў Беларусі расьце, Чайна-таўна пакуль няма, але ён будзе.

Я адчуваю цяпер, што сэрца гэтай краіны перастала біцца. Тая краіна, якую мы ведалі, якую любілі — памерла, больш не існуе. Мы цяпер знаходзімся ў стане чыстца. І мы можам з гэтага чыстца пайсьці ў пекла (і ўсё да гэтага ідзе), а можам пайсьці ў рай.

Я чалавек культурніцкі, я жыву культурай. І цяпер усё, што я любіў, альбо забаронена, альбо немагчыма. Я гэтага не прадказваў, бо тое, што адбываецца цяпер, сягае далей за любую маю фантазію, нават самую змрочную.
...

— Ці быў варыянт, што гэты рэжым мог бы прайсьці пэўную эвалюцыю і пераўтварыцца ў нешта больш спакойнае і гуманнае? Ці быў магчымы толькі цяперашні шлях — сыстэма ад нас ня пойдзе без крыві і пакутаў?

— Трагедыя ў тым, што я не лічу, што сыстэма сыходзіць. Тое, што мы назіраем цяпер, — гэта хутчэй умацаваньне сыстэмы, пераўтварэньне твані ў бэтон. Калі б не было жнівеньскіх падзей, то, вядома, было б менш страшна. Але сытуацыя б закансэрвавалася, тое млявае бясчасьсе, у якім мы жылі, захавалася б назаўсёды. Цяпер ёсьць невялікі шанец, што пэўныя людзі, якія прымалі ня вельмі актыўны ўдзел у падзеях 2020-га, адкруцяць назад, што будзе нейкая адліга.

Але ў мяне няма нават блізкага адчуваньня, што сыстэма сыходзіць, што ёсьць нейкія шанцы на тое, што ідэі, якія панавалі ў жніўні, перамогуць. Мы бачым, як увесь гэты «дзьвіж», усё, што было падмуркам пераменаў, гэтая крэатыўная кляса людзей, цяпер проста альбо выціснутая за межы краіны, альбо пераведзеная ў стан пасіўнасьці. Нейкіх рухавікоў, якія дазвалялі б лічыць, што нешта будзе мяняцца, я ня бачу. Намэнклятура, якая засталася ў сыстэме, умацавалася да стану бэтону, гэта не дае надзей, што будуць зьмены ўнутры. І чым больш ідзе ціск звонку, тым больш умацоўваецца гэтая сыстэма.

— Цяпер мы маем кнігі, якія прызнаюцца экстрэмісцкімі, крымінальныя справы за карціну, зачыненыя выставы. Рэжым змагаецца з культурай і сымбалямі як знакам і маркерам апазыцыйнасьці? Ці, можа, сама культура і гісторыя ўжо стала ворагам, нават без прыкметаў апазыцыйнасьці?

— Сапраўды, ёсьць нешта прынцыпова новае. Раней змагаліся зь бел-чырвона-белым сьцягам як з маркерам апазыцыйнасьці. Але цяпер гэта не барацьба з прыкметамі. Яны ўсьвядомілі, што культура — гэта для ўлады асноўны выклік. Калі ў мяне пытаюцца: няўжо ўлада не ўсьведамляе наступстваў ад таго, што зьяжджаюць самыя лепшыя, яскравыя і таленавітыя, хіба ўлады не разумеюць, што гэта аслабляе нашу культуру? — то я адказваю: не, гэта зроблена наўмысна. Яны адчулі, што культура — гэта першасны выклік. Што менавіта культура прывяла паступова да новай сытуацыі. Таму і ідзе барацьба з культурай як такой — як гэта было з выставай пра мэдыкаў.

«Краіны, якую мы ведалі, больш не існуе», — Віктар Марціновіч (svaboda.org)

2 апреля КГБ включил политика в список террористов на основании обвинения по ч. 3 ст. 289 Уголовного кодекса (акт терроризма), которая предусматривает наказание в виде лишения свободы на срок от 10 до 25 лет либо пожизненного заключения, либо смертной казни.

Латушко видит в этом завершение логической цепочки: «Я вспоминаю ситуацию несколько лет тому назад, когда Лукашенко в беседе со мной сказал: «Если ты меня предашь, я задушу тебя собственными руками». Сейчас, когда я уже занял позицию, достаточно открытую, он заявил публично перед тем, как я покинул Беларусь и уехал тогда в Польшу, именно в ту ночь, в преддверии, он заявил, что я перешел красную линию и буду отвечать перед законом… Я вспоминаю слова Тертеля, председателя КГБ, который сказал, что белорусский народ (ну он имеет якобы право говорить от имени белорусского народа) найдет всех своих предателей и привлечет к ответственности. Так что цепочка замкнулась, круг замкнулся: личная угроза задушить руками, заявление председателя КГБ и статья Уголовного кодекса, часть третья 289-й, которая предполагает расстрел».

«Как каждый нормальный человек, конечно, ты ощущаешь определенное, может быть, психологическое неудобство, но, поверьте, я человек сильный и крепкого характера и всегда говорил, что я буду идти до конца и сражаться до победы», — подчеркнул глава НАУ.

«Мы не можем позволить себе, чтобы режим, который сравнивают уже с режимом «черных полковников» 70-х годов в Греции, повторился в Беларуси. Он уже повторяется, к сожалению, он развивается. Вчерашние законопроекты по борьбе с экстремизмом предполагают, что за любую критику власти человек может попасть в тюрьму… Я уверен в нашей победе», — сказал Латушко.

Почему Латушко подгоняют под расстрел. Версия политика | naviny.by